KAHIRAPAN

Isa sa pinaka mabigat na suliranin ng Pilipinas ay ang kahirapan. Ilang taon na nga ba natin itong problema? Hanggang ngayon ay hindi pa rin natin kayang solusyunan o kahit pigilan lamang ang paglala ng kahirapan sa ating bansa.

Madalas natin sisihin ang ating gobyerno dahil dito. Mahilig tayong magreklamo na mali ang paraan ng pamamalakad nila at kung ano ano pang mga kamalian na pwedeng  isisi sa mga namumuno sa ating bansa. Pag walang trabaho, isinisisi sa gobyerno. Pag walang makain, isinisisi sa gobyerno. Kapag walang maayos na tirahan, isinisisi pa rin sa gobyerno. Lahat nalang isinisisi natin sa pamahalaan. Pero sino nga ba ang may kasalanan? Gobyerno lang ba ang dapat sisihin? Hindi ba't isa rin tayo sa dahilan kung bakit hanggang ngayon ay kahirapan pa rin ang pangunahing suliranin na kinakaharap ng ating bansa?

Hindi natin maitatanggi na maraming pagkukulang ang ating Gobyerno. Ngunit hindi naman ibig sabihin nito ay Gobyerno lamang ang may kasalanan ng lahat. Aminin man natin o hindi, tayo rin bilang mamamayan ay nakadadagdag sa suliranin ng bayan. Bawat mali na makikita natin ay ating isinisisi sa Gobyerno. Lahat ng ginagawang pamamalakad ng ating mga pinuno ay hinahanapan natin ng kamalian kahit minsan ay wala namang mali sa mga ito. Sa halip na suportahan at bigyan ng oras ang mga proyektong isinasagawa para sa bayan ay pinipili pa nating balewalain ang mga ito sa kadahilanang hindi ito ang gusto nating mangyari.

Gaya na lamang ng mga job fair na isinasagawa sa bawat baranggay. Sa halip na suportahan at makipagtulungan sa pamahalaan ay mas pinipili pa nating magreklamo at tanggihan ang mga trabahong ibinibigay sa atin. Masyado tayong mapili. Gusto natin ay bigyan tayo agad agad ng madaling trabaho na may malaking sahod. Sa totoo lang, hindi naman nakukuha ang ganoong bagay sa madaliang proseso, kailangan natin itong paghirapan. Karamihan kasi sa ating mga pilipino ay tamad kumilos o tamad gumawa ng paraan upang makaahon sa kahirapan. Gusto natin ay iasa na lamang sa Gobyerno ang buhay natin. Kaya naman kapag di natin nagugustuhan o nararamdaman ang tulong na binibigay sa atin ng pamahalaan, hinahamak na lamang natin ito at dinadaan sa reklamo.  Dahil sa mga ganitong gawain at pag uugali, pinapakita lang nito ang kawalan natin ng disiplina.

Kaya para sa akin, isa sa pangunahing solusyon sa pagpuksa sa kahirapan at iba pang suliranin ng pilipinas ay ang pagkakaroon ng disiplina. Dahil kung lahat ng tao ay may disiplina sa sarili, lahat na ng magagandang kaugalian ay susunod dito. Matututong magsipag at magtyaga ang isang tao. Hindi niya iaasa sa bigay ng pamahalaan ang lahat ng pangangailangan nya.  Hindi niya isisisi sa pamahalaan ang mga maling nangyayari sa buhay niya. Sa halip ay makikipagtulungan pa sa pamahalaan upang makatulong at matugunan ang pangangailangan ng bawat isa, suportahan ang mga proyekto na makatutulong upang sugpuin ang kahirapan  at iangat ang bansa mula sa pagkakalugmok nito.

Umpisahan natin ang pagbabago sa ating mga sarili dahil hindi lamang isang taong namumuno ang may responsibilidad sa ating bansa. Mamamayan rin ang katulong ng namumuno upang magkaroon ng pagbabago. Wag iasa sa gobyerno ang lahat, matuto tayong disiplinahin ang ating mga sarili nang sa ganon ay makiisa tayo sa pagbabago na gustong ipalaganap ng ating pamahalaan. Sama sama tayong puksain ang kahirapan at makipagtulungan sa bawat mamamayan ng pilipinas.